“o pobo que deixa perder a súa palabra” 

por Manuel María (Os lonxes do solpor, 1993) 

O pobo que deixa perder a súa palabra creada, herdada, usada, revelada, aquela que lle é propia e singular, a que é unicamente súa, está empobrecendo o mundo e perpetrando o seu propio xenocidio. Ese pobo vil ollará aniquilada a súa lembranza e o seu nome indigno borrarase, sen máis, do universo: hai agresiós á beleza e ao espírito que a vida non tolera nin perdoa.